گیاهان می توانند محیط قابل مشاهده خود را نظارت کنند. آنها می توانند ببینند که پیراهن قرمز یا آبی پوشیده اید. آنها می دانند که آیا شما آنها را از جایی از خانه خود به مکان دیگر منتقل می کنید. وقتی با روشن کردن فلاش عکس می گیرید تا تصویری بهتر و واضح تر داشته باشید، گیاهان این را می دانند.
تحقیقات اخیر نشان می دهد که گیاهان قادر به بینایی هستند و حتی ممکن است چیزی شبیه به یک چشم داشته باشند، البته بسیار ساده. در سال ۱۹۰۷ فرانسیس داروین، پسر چارلز، این فرضیه را مطرح کرد.
برگ ها دارای اندام هایی هستند که ترکیبی از سلول های عدسی مانند و سلول های حساس به نور دارند.
به نظر می‌رسد آزمایش‌ها در اوایل قرن بیستم وجود چنین ساختارهایی را تأیید می‌کرد که اکنون اوسلی نامیده می‌شوند.
محققان برای اثبات ادعای خود، ابتدا به کشف سال ۲۰۱۶ اشاره کردند که سیانوباکتری Synechocystis، موجودات تک سلولی که قادر به فتوسنتز هستند، مانند اوسل عمل می کنند.
این سیانوباکتری‌ها از کل بدن سلولی به‌عنوان عدسی برای تمرکز تصویری از منبع نور در غشای سلولی، مانند شبکیه چشم حیوانات، استفاده می‌کنند. برای زنده ماندن در یک محیط، گیاهان باید از محیط بصری پویا آگاه باشند. آنها باید میزان، مدت زمان، جهت و رنگ نور را بدانند.
با این حال، گیاهان دقیقاً مانند ما نمی بینند. دید آنها یک تصویر کامل ایجاد نمی کند.
گیاهان نمی توانند چهره ها را متمایز کنند. گیاهان می توانند پرتوهای فرابنفش را ببینند که باعث آفتاب سوختگی ما می شود. آنها می توانند نورهای فروسرخ را ببینند که ما را گرم می کنند.
آنها نمی توانند تفاوت بین شما و دوستتان را که هر دو یک لباس آبی می پوشید را درک کنند. اما آنها می توانند نور را در طول ها و رنگ های زیادی ببینند که ما فقط می توانیم تصور کنیم.
